Kent, Mazı Dağları’nın (Masius) güney yamaçlarında, doğudan batıya 2.500 m uzunluğunda, 500 m genişliğinde bir alana şurası. Kaleden ve karşıdan bakıldığında, Mardin konutları bir-biri üstüne yığılmış üzere durmakta. Doğal pozisyondan doğan bu üst üstelik ve sıkışık yapılaşma, kente özgün bir görünüm kazandırıyor. Etrafın ağaçlıklı görünümüyle kale eteğinden başlayarak ovaya yanlışsız teraslar biçiminde inen ak konutlar, farklı bir çelişki yaratıyor.
Ortaçağ mimarisini günümüzde de sürdüren bu yapılaşma “Kuzey Suriye mimarisine sıkı sıkıya bağlı olan Şanlıurfa ve kuzey tesirleriyle karışık Diyarbakır’ın şehircilik strüktüründen (yapısından) büsbütün farklı olarak, bir kapalı bölge karakteri gösteriyor. Kolay işlenen ve ocaktan çıkartılan bir müddet sonra sertleşen bu kireçli oluşum Mardin yapılarının her periyodunda birebir rahatlıkla hala kullanılıyor. Bu konutlarda rastgele bir sıva materyali bulunmuyor.
Belli vakitte taşların temizlenmesi hedefiyle, taş kırıntıları kum haline getirilerek ve bu kum ile duvar temizleniyor. Duvarların örülme sürecinde ise kireç ile karıştırılan bu kumdan harç elde ediliyor ve bu harç ile duvar örülüyor. Mardin’de ahşap materyalin kullanılmamış olması, Mardinlilerin taşçı geleneğine sıkı sıkıya bağlı olmasından kaynaklanıyor. Bu gelenek o kadar yerleşmiştir ki bugün bile beton yapılar yadırganmakta.
Mardin konutları kalenin eteklerinden ovaya hakikat birbiri üzerine yükselen teraslar halinde, doruğun güney yamacına yerleşmiş. Volkanik bir bölgede konseyi Mardin’deki tüm yapıların ön avluları cepheye bakmakta. Mezopotamya ovasına açılan kapılar doruğun eğimi üzerinde kuruldukları için en az iki katlı. Hiçbir meskenin gölgesi birbirinin üzerine düşmemesi, Mardin konutlarının çok sayıdaki ilgi cazibeli özelliklerinden yalnızca biri.
{sitename}
