◊ 27 yaşındasın ve 6 yılda pek çok nitelikli işte yer aldın. Bugün durduğun yerden çocukken oyunculuğu kafana koyduğun yere baktığında nasıl bir Büşra görüyorsun?
– Bunun bu türlü olacağını biliyordum. Nasıl olacağını bilmiyordum ancak nitelikli bir şey yapmak istediğimi ve bunun için gayret harcamam gerektiğini biliyordum. O yüzden aslında hiçbir şey benim için sürpriz olmadı bu seyahatte. Hayatımdaki en büyük sürpriz, konservatuvarı kazanmamdı. O kadar büyük bir şok yaşadım ki, geçmişten o Büşra’ya baksam inanılmaz hissederdim, zira hiç ihtimal vermiyordum.
◊ Tam aksini düşünürdüm aslında, şaşırdım.
– O yaşta kendindeki yeteneği tanımlayamıyorsun, bir karşılaştırma yapamadığın için birinin sana bunu söylemesini bekliyorsun. Birinin, “Evet, sen bunu yapabilirsin” demesiyle başlayan bir seyahat. O onayı aldığında hiçbir şey seni kolay kolay durduramıyor.
BENİMKİ BİLGİSİZ YÜREĞİYDİ
◊ Oynadığın sinemaları, dizileri gördüğümde, içimden “Şanslı bir insanmış” diye düşündüm. Şanslı biri misin sence?
– Yüzde yüz! Bence aslında rastgele bir muvaffakiyetin yalnızca insanın elinde olmasının imkanı yok. Sana kötülük yaptığını düşündüğün beşerler bile ilerleyen vakitte sana yararlı olabiliyor. Yani aslında daima birilerinin takviyesiyle ilerliyorsun. Natürel ki kendin başarıyorsun bir şeyleri ancak yolda elini tutan, düştüğünde takviye olan bir sürü insan oluyor. Hayatına bir defa girip çıkmış ancak o sayede bir kapının açıldığı beşerler mesela. Hani bir şeyin gerçekleşmesi gerekiyormuş ve cihan senin önüne bu insanları çıkararak bir fırsat sunuyor üzere…
◊ İçinde oyunculuk ateşinin birinci yanmaya başladığı vakte dönsen, o kız çocuğuna ne söylemek isterdin?
– Ben küçük bir yerden geldim. Gözü pek olanları hayatın ödüllendirdiğini düşünüyorum. Bunu söylemek isterdim.
◊ Risk almaktan korkmamak bu, değil mi?
– Konservatuvar imtihanına girdiğimde hayatımda bir tane oyun izlemiştim. Benimki bilgisiz yüreğiydi. Oraya gittiğimde 3-4 yıldır hazırlanan insanları gördüm. Ben bilgisiz davrandım fakat yürekli da davrandım…
◊ “Cahil cesareti” ağzımıza makûs bir şey üzere yapışmış fakat asıl o gerekiyor galiba bazen.
– Eh, genç cahildir, hayat cahilidir. İlla bilgiyle alakası yok ki, yapabileceğini düşünürsün ve yaparsın. Keşke “Kim ne der” kuşkusunu insanların başından çekip alabilsek. Harikulâde başarılı beşerler var, sadece bu yüzden bir fanusun içinde yaşıyorlar.
HİÇ TANIŞMADAN EDİLEN ‘TATLIM’, ‘ŞEKERİM’ LAFLARINDAN NEFRET EDERİM
◊ Soğuk ve uzaklıklı olmak yahut o denli bilinmek daha mı kolay sence? Gereksiz samimiyetin önüne geçmek için bilhassa…
– Bizim topluluk halinde yaşayan toplumlarda samimiyet seni hiç beklemediğin yerlere götürebilecek bir şey. O yüzden, zati sağlıklı olan ve olması gereken bu üzere geliyor bana. Benim samimi diye isimlendirdiğim şey farklı… Direkt canım cicimle girilen değil de, vakitle verilen bedeli gerçekçi buluyorum. Hiç tanışmadan edilen tatlım, şekerim laflarından o kadar nefret ederim ki… Bu türlü beşerler çok şahsî alanıma girmiş üzere hissederim. Şahsî hudutları iyi korumak lazım.
◊ Galiba kimsenin reddetmeyeceği şey, hoşluğun. Hoş olduğunu ne vakit fark ettin?
– Çocukken kendimi çok hoş bulurdum lakin beşerler beni hoş bulmazdı. Bununla ilgili çok komik bir anım var. 10 yaşındayken, bir arkadaşımla yolda yürürken hangimizin daha hoş olduğunu konuşuyoruz. O kadar eminim ki ondan hoş olduğuma, “Gidip birine soralım” dedim. Bir bayan gördük, “Teyze, hangimiz daha güzeliz” diye sorduk. Arkadaşımı göstererek “İkiniz de çok hoşsunuz lakin o daha sürmeli” dedi. O kadar üzülmüştüm ki, o günden sonra daima bu hoşluk algısıyla devam etti hayatım; “Çünkü ben sürmeli değilim. Kara kaşlı, kara gözlü değilim.” Üniversiteye kadar bu türlü düşündüm.
KALABALIK AİLEDE İNSAN DAHA AZ ARKADAŞA MUHTAÇLIK DUYUYOR
◊ Ailenle ait nasıldır?
– Ailem her şeyden evvel gelir. Artık yeğenlerim de oldu, aile büyüdü, sadece onlar için gidiyorum Antalya’ya. Etrafımda çok fazla insan olmaması biraz da kalabalık bir ailem olmasından kaynaklı sanırım. İnsan ister istemez daha az arkadaşa muhtaçlık duyuyor. O kalabalığın içinde herkes kendine bir karakter edinmiş oluyor, ben de konutun asi, canının istediğini yapan çocuğu karakterini seçmiştim.
PANDEMİ BENİ DAHA TOPLUMSAL BİRİ YAPTI
◊ Karantina devri nasıl geçiyor, nedense içine kapalı biri izlenimi uyandırdın bende…
– Aslında kendi toplumsal ortamımda hiç içe kapanık değilim. Aksine, sahne benimdir genelde daima. Lakin pandemi beni daha toplumsal biri yaptı. Aramadığım arkadaşlarımı aradım, uzun müddettir görüşmediğim beşerlerle tekrar ilişki kurdum. Buna vakit kaldı.
TOPLUMSAL MEDYADA BİR İLLÜZYONUN İÇİNDEYİZ
◊ Toplumsal medyayla ortan nasıl?
– Çok az kullanıyorum. İki ihtimal var orada… Ya kendini apaçık ortaya koyman gerekiyor bir muvaffakiyet yakalamak için ya da bir persona yaratıp, bunun üzerinden bir hayat aktarman gerekiyor. İkisi de bende yok. Ben yalnızca kendim olmayı biliyorum, bunu da yalnızca yakın etrafımla paylaşıyorum.
Bence ne olacak biliyor musun; artık eski vaktin magazinine bakarken şaşırıyoruz ya, ona dönecek. Bir illüzyonun içindeyiz orada ve her illüzyonun bir sonu var. Gerçek olmayan hiçbir şey uzun müddet kalmaz insanın hayatında.
HIRSLARI OLAN MAKÛS BİR KADINI OYNAMAK İSTERDİM
◊ “Hep çok akıllı roller oynadım” demişsin bir röportajında. Seni zorlayacak rol, komik bir karakter mi olurdu?
– Güldürü yapmak isterim. Her tıp bayanı oynamak isterim aslında. Makûs bayanı oynamak isterdim mesela, kendi hırsları olan, bu hırsları uğruna bir şeyler yapan. Nasıl ki sinemada izlediğimiz o cool erkek karakterler var, onların bayan versiyonunu oynamak isterdim. Bence yanlışsız bir metinde, o karakteri bayan ya da erkek yaptığın vakit bir şeyin değişmemesi lazım. Fakat maalesef daima kadınlığa ya da erkekliğe vurgu yapılarak yazılıyor karakterler.
Sinem DÖNMEZ – Fotoğraflar: Emre HAKİKAT / Moda editörü: Tuğçe KILINÇLI
İNSANLARIN SEÇİMLERİNİ YARGILAMAKTAN YORULDUM
◊ Süratli şöhret çağındayız, pek çok genç kestirme yoldan ünlü ve güçlü olmak istiyor. Bu açıdan düşününce, çalışkanlığınla, sükunetinle seni bir rol model olarak görmelerini isterdim. Sen kendini nasıl görüyorsun?
– Birilerine ilham veriyorsam ne hoş ancak adımlarımı bu maksatla atmıyorum. Lakin alışılmış ki beni takip eden insanlara karşı bir sorumluluğum olduğunu düşünüyorum. Onları müşteri olarak görmüyorum ve bir şeyler satın almaya teşvik etmek istemiyorum. Doğal olarak, her şeyi en kendime yakışır formda yapmak istiyorum. Hayatın tüm bu zorluğu içinde kendini ortaya atmak isteyen insanları da çok iyi anlıyorum. Kapitalizm o kadar yabanî hale geldi ki, beşerler bir biçimde oldukları yerden çıkmak için ne gerekiyorsa yapıyorlar.
Yaptığı her şey gerçek oluyor insanın, kendini tanıyıp, ona nazaran hareket ettiği vakit.
Yoruldum insanların seçimlerini yargılamaktan; o iyi, bu makus demekten. O yüzden herkes kendini tanısın, ona yakıştığını düşündüğü şeyleri yapsın, o denli memnun oluyorsa da o denli keyifli olsun.
{sitename}
