Dünün ‘Midye’si bugünün ‘Kıyıköy’ü
Kırklareli gezisi yaparız da Kıyıköy’e uğramaz mıyız. Natürel ki birinci durağımız Kıyıköy oldu. Kıyıköy bizim senede birkaç sefer gelip balık yiyip dolaşıp döndüğümüz bir yer. İstanbul’a yalnızca 150 km uzaklıkta, açık trafikte iki saat yol. Yani günü birlik kaçamaklar için ülkü. Karadeniz kıyısındaki bu balıkçı kasabası yazın hafta sonları çok kalabalık oluyor, o yüzden biz deniz mevsimi dışında gelmeyi tercih ediyoruz. İşte o vakit tadından yenmiyor.
Kıyıköy’ün tarihi birinci çağlara dayanıyormuş, evvelce beri medeniyetler bu hoşluğa ve doğal zenginliğe kayıtsız kalamamışlar aşikâr ki. Aslında girişinden Bizans kapısı karşılıyor sizi. Eski ismi ise ‘Midye’ imiş ve mübadeleye kadar çoğunlukla Rumlar ve Bulgarlar yaşıyormuş burada. Midye isminin de ‘Medea’dan geldiği söyleniyor. Daha sonra ise değiştirilip Kıyıköy yapılmış.
Buraya gelince görülmesi ve yapılması gereken birkaç şey var. Birincisi natürel ki deniz kenarında iyot kokusunun ve dalga seslerinin tadını çıkarmak, martı ve balıkçı teknelerinin sesiyle huzura ve hayallere dalmak. Hem limanı hem de denize girilen kumsalı çok hoş.
Kıyıköy’e gelip kayalara oyulmuş M.S 572 tarihli ‘Aya Nikola Manastırı’nı görmeden olmaz. Tıpkı Kapadokya’da gördüklerimiz üzere blok kayaların oyulması ile yapılmış ve mübadeleye kadar da faal kullanılmış. İçinde farklı ibadet kısımları olduğu üzere bir de şu an suyu epeyce azalmış ayazma yani şifalı su kaynağı mevcut. Köyün eskileriyle sohbet sırasında gösterdikleri fotoğraflardan anladığımız üzere sonradan girişine bir ahşap eklenti de yapmışlar lakin yakın bir tarihte önünden yol geçirmek için bu kısmı yıktırılmış. 16 sene evvel buraya birinci geldiğimiz vakte kıyasla artık daha bakımlı ve sahip çıkılan bir yer olmuş. Hatta o vakitler makus koku ve karanlık nedeniyle tam dolaşamamıştık. Şu an ışıklandırması ve genel paklığı ile hak ettiğine az da olsa kavuşmuş durumda. Kıyıköy’e geldiğinizde mağara tipi manastırlarının en iyi örneklerinden biri olduğu söylenen Aya Nikolayı kesinlikle görmelisiniz.
Kıyıköy’de ilçenin içinden geçen Kazandere ve Papuçdere’de küçük teknelerle gezinti yapılabiliyor. Ayrıyeten kıyısında birçok irili ufaklı yerler de açılmış, bir şeyler atıştırmak ve çayınızı akan suyun huzurlu sesi ve görüntüsü eşliğinde yudumlamak için. Kışın natürel pek hareket yok birden fazla da kapalı lakin nisan ayından itibaren hayli hareketleniyor buralar.
Kıyıköy’den ayrılıp İğneada’ya hakikat yola çıkıyoruz. Şayet tabiatın içinden şahane bir yoldan gidelim, varsın biraz uzasın derseniz bizim gittiğimiz Kızılağaç üzerinden olan yolu tercih etmenizi öneririz. Hele sonbaharda çok keyifli oluyor bu yoldan seyahat.
İğneada: Cenneti de Su Basar
İğneada’da öncelikli olarak Longoz yani ‘Subasan Ormanları’nı gezmeye gittik. Bunun için İğneada Longoz Ormanları Ulusal Parkı’na gidiyoruz. 3 bin 155 hektarlık alana yayılan Longoz ormanı içinde irili ufaklı beş göl ve bunların etrafında yürüyüş rotaları bulunuyor. İsminden anlaşılacağı üzere subasan ormanı olması nedeniyle burada ağaç tabanları dönemsel olarak sığı bir su ile kaplanıyor.
Biz gittiğimizde şu düzeyi şimdi çok yükselmemişti, rahat rahat yürüyüş yapabildik. Fakat bu aslında son ayların çok kurak geçtiğinin de göstergesi, bu periyotta bu kadar kuru olması olağan değilmiş. Longoz içinden geçen yol başlı başına bir görsel şölen. Ulusal park içinde dura dura kısa yürüyüşler yapa yapa geziyoruz. Yağmurlu bir güne denk geldiğimiz için kimi yerler yürümek için uygun durumda değildi lakin olsun. Çok keyif aldık bu tecrübeden.
Göllerden ise en tanınan olan Mert Gölü’ne gidiyoruz. Bilhassa yazın gölün deniz tarafından kano kiralayıp gölden sazların içinden Longoz’un derinliklerine gidip gelebiliyorsunuz. Bu mevsimde maalesef kano imkânı yok lakin yaz aylarının tanınan aktivitesiymiş. Ormanın içinden ormanın suya yansıması ortasından kanoyla ilerlemek herhalde çok keyiflidir. Artık bahara diyoruz. Mert Gölü girişinde ayrıyeten geçen yaz hizmete giren bir kuş müşahede kulesi var. Bu sulak alan doğal olarak kuşların göç yolu üzerinde birçok kuş çeşidine de mesken sahipliği yapıyor.
İğneada’dan bahsedip Karadeniz kıyılarından bahsetmemek olmaz doğal ki. Biz gittiğimizde Karadeniz’den beklendiği üzere dalgalı ve coşkundu. Dalgalar kimi yerlerde vakit zaman kumlardan 10-15 metre içeriye atıyordu suları. Oğlum Mert dalgalara bayıldı. Oyun yaptı kendine bunu. Akşamüzeri turkuaz rengi olan su sabah bulutların ortasından süzülen ışıkla gümüş rengini almış parlıyordu. Erikli Gölü’nün denizle buluştuğu noktada ise yer kum değil deniz kabuklarıyla doluydu ve harika bir imaj veriyordu. Zati kış aylarında Mert Gölü ve Erikli Gölü denizle buluşuyormuş. Artık bile Mert Gölü’nün suları denize o kadar yakındı ki birtakım dalgalar göle kadar ulaşıyordu.
Aslında İğneada’ya gelip Dupnisa Mağarası’na gitmemek olmazdı ancak biz onu bu sefer seyahatimize sığdıramadık. Fakat daha evvel gittiğimizde hayran kalmıştık. Gittiğimiz en etkileyici mağaralardan birisi Dupnisa Mağarası. Şimdi gidip görmediyseniz burayı da seyahat listenize almayı unutmayın.
Farklı kültürlerin ve farklı dinlerin izleri bir ortada
Kırklareli’ne gelmişken geçmişten izlerini takip etmemek olmazdı, keza burası bilhassa Bizans ve Osmanlı’dan kalma birçok tarihi yapıta konut sahipliği yapıyor. Aslında buralarda yerleşime dair izler M.Ö. 6 binlere kadar uzanıyormuş. Bizans periyodundan itibaren yapıların bir kısmı ise bu günlere kadar ayakta gelebilmiş. Biz bu manada bilhassa Kıyıköy, Vize ve Babaeski’yi gezdik. Kıyıköy’e Bizans periyodunda kayaların oyulmasıyla yapılmış 6. yy’dan kalma Aya Nikola Manastırı’ndan esasen bahsetmiştik. Vize ve Kıyıköy’ün tarihi surları Bizans periyodunda 500’lü yıllarda İmparator I. Justinianus tarafından yaptırılmış. Yeniden Vize’de bulunan ve eski ismiyle Küçük Ayasofya Kilisesi yeni ismiyle Gazi Buyruk Paşa Camii yeniden birebir devirde yapılmış, sonradan mescide dönüştürülmüş. Vize’ye uğrayıp hem surlardan kalan kalıntıları hem de Küçük Ayasofya’yı görmenizi tavsiye ederiz. Bu yapının biraz ilerisindeki Hasan Beyefendi Camii ise 14. yüzyılın sonlarına kadar aslında bir ‘Havra’ olduğu söyleniyor. Farklı kültürlerin farklı dinlerin izlerini birkaç adım ortayla görmek hissetmek, bunların tahminen de burada tarihin bir noktasında daima birlikte yaşadığını ve bundan doğan kültürel zenginliği düşünmek bile çok keyifli ediyor bizi. Vize’de lakin bu kadar gezebiliyoruz fakat daha birçok yapı var görülebilecek. Ayrıyeten Cittaslow yani sakin kent unvanını da alan ilçede etraf düzenlemeleri de yapılmış. Gelip gezip görmelik bir yer olmuş.
Bunun dışında Babaeski’nin girişinde 1633’te 4. Murat tarafından Şeytan Deresi üzerine yaptırılan Babaeski Köprüsü de mutlaka görülmeye paha. Köprü hâlâ kullanılmakta ve köprüyü geçince de Mimar Sinan’ı yapıtlarından Cedit Ali Paşa Camii karşınıza çıkıyor. Cami aslında Edirne’deki Selimiye Camii’nin küçük modeliymiş. Tadilatta olduğu için gezemediğimiz cami, köprüyle birlikte çok hoş bir görsellik de sunuyor ilçe girişinde. Ayrıyeten ilçe içinde serpiştirilmiş tarihi konutlar de görülmeye kıymet.
Biz bu seferlik bu kadarını sığdırabildik Kırklareli seyahatimize fakat daha görülmesi gereken birçok tarihi eser var meraklıları için. Gerisini bir sonraki seyahatlerimizde sakladık diyelim. İstanbul’a bu kadar yakın ve bu kadar çok farklı tecrübe sunan bir bölge olması kısa kaçamaklar yapmak isteyenler için ülkü bir alternatif yaratıyor. Üç günümüz dolu dolu geçti, çok daha uzun tatil yapmışız hissi yarattı bizde. Kısa tatiller için yanı başımızdaki bu bölgeyi bizce gidilebilecek yerler listesine alın, pişman olmayacaksınız.
{sitename}
