◊ “Pieces of a Woman”daki harika performansınızla ödül dönemindeki “en iyi bayan oyuncu” adaylıklarınıza Oscar adaylığı da eklendi. Tebrik ederim. Sinemaya geçmeden evvel, hayatınızı değiştiren ‘Prenses Margaret’ rolü ve dünya çapında fenomen hale gelen “The Crown” dizisinden bahsetmek istiyorum…
– “The Crown”, birinci dönemimizde dizinin Altın Küre kazandığını hatırlıyorum. Claire’nin (Foy) sete gelişini hiç unutmuyorum. İkinci dönemi çekiyorduk, sete gelirken yanında mükafatını de getirdi. Tüm grup mükafata dokunduk. (Gülüyor) Bizim için çok çılgın bir andı.
Diziye gelecek reaksiyonları, beğenip beğenilmeyeceğini bilmeden çekmeye başlamıştık. “Annem izler, babam izlerken uyur herhalde” diyordum. Hiçbir şeyi iddia edemiyorduk. Aslında bu kadar bilinmeyenin içinde olmak, işi daha günahsız yapıyordu. Sonuç ne olursa olsun ben karakterimi oynamaktan zevk alıyordum. Margaret benden çok daha havalı, çok daha zeki bir bayan. Onu oynayabilme bahtına sahip olduğum için memnundum.
Dizi başladı ve beşerler hakikaten sevdi. Bu sevgi bizim için epey şoke ediciydi aslında. İşte bu yüzden Claire ödülüyle geldiğinde “Aman Yaradanım, beşerler dizimizi nitekim sevdi, vay canına!” demiştik…
◊ Margaret rolünü sizden devralan Helena Bonham Carter ile hiç konuştunuz mu?
– Evet, orta sıra mesajlaşıyoruz. “Merhaba Marg. Nasılsın?” diyoruz. (Gülüyor)
TANIM EDİLEMEYECEK KADAR MAKÛS BİR HİS
◊ “The Crown”dan sonra iki sinema yaptınız, “Mission: Impossible”ı çektiniz ve Oscar adaylığı elde ettiniz. Mesleğinizdeki bu yükselişi nasıl değerlendiriyorsunuz?
– Enteresan, zira mesleğimin başlarında bir sürü oyun oynadım. İngiltere’nin kuzeyinde, neredeyse hiç kimsenin görmediği yerlerde daima tiyatro yapıyordum. Benim içinde bulunduğum ve insanların hakikaten izlediği birinci projem “The Crown”u yapmak epeyce farklı bir tecrübeydi. Birçok küçük rol oynamıştım ve yanlışsız vakit geldiğinde sineması ve öyküyü yüklenmeye hazır olacağımı biliyordum. “Pieces of a Woman” gelmeden evvel başrole sahiden hazır hissediyordum. Sorumluluğunu biliyordum. Ancak bu aslında hiçbir vakit yalnızca seninle ilgili bir şey değil. Sen ekibin bir parçasısın ve bir halde liderlik etmen gerekiyor. Senaryoyu okuduktan sonra bu öyküyü anlatmam gerektiğini düşündüm. Sinema, bayan cüretinin öyküsüydü. Dünya çapında aileleri, erkekleri ve bayanları etkileyen bir tecrübeydi ve anlatılmalıydı.
◊ Matem kavramını sormak istiyorum. Sinema, kaybetmek ve yas tutmak hakkında. Neler kazandırdı size bu proje?
– Martha üzere bebeklerini kaybeden annelerin birçoklarının bana söylediği, bunun nasıl hayal edersen et daha ötesinde bir his olduğu. Tanım edilemeyecek kadar makus bir his… O yüzden his düzeyinin derinliğiyle ilgili hayal gücümü hayatımda deneyimlediğim her şeyin çok daha ötesine taşımam gerektiğini biliyordum. Sinema, beşerler hakkında çok şey öğretti. Keder ve ıstırabın sebep olduğu sahiden sıkıntı, çok yalnız vakitlerde nasıl farklı yansılar verebileceğimiz üzere… Ve galiba bana ziyadesiyle empati kazandırdı.
BEBEKLERİNİ KAYBETTİĞİ İÇİN BU ÖYKÜYÜ YAZMIŞ
◊ Bu sinemadan evvel rol arkadaşınız Shia LaBeouf’u tanıyor muydunuz? Çalışılması kolay biri olmadığı söyleniyor, sizin tecrübeniz nasıldı?
– Direktörümüz Kornel Mundruczo ve senaryo müellifimiz Kata Weber bu kıssayı yazmışlar, zira bebeklerini kaybettiklerinde çözülmemiş bir şey var üzere hissetmişler. Kata sessizliğini bozması gerektiğini hissetmiş.
Bu kıssa onun derinliklerinden geldi. Tüm grup bunu hissetti. Birinci 2 gün doğum sahnesini çektik. Tüm grup sette bir doğumun gerçekleşmesini izledi. Kaybedilen ve doğmamış bebekler… Sahiden büyük bir sorumluluk duygusu yükledi ve tüm grup bu sorumluluğu başından sonuna kadar taşıdı.
◊ Kıssanın verdiği sorumluluk çok büyük. Ancak merak ettiğim; Shia’yı daha evvel tanıyor muydunuz? Birlikte çalıştınız mı daha evvel?
– Hayır, hayır, onunla hiç tanışmamıştım. Dediğim üzere hayatını kaybeden bir bebek hakkındaki bu öykü büsbütün profesyonel bir ortamda çekildi. Tüm grup bu öykünün manevi bir tarafı olduğunu hissetti. Kıssanın bu manevi ögesini artık hâlâ hissediyorum.
SİNEMASI ÇEKERKEN HER GÜN HİSLERİNİ HİSSETTİM
◊ Bebek kaybetmek toplumda konuşulmayan, paylaşılmayan hususlardan biri, o denli değil mi?
– Evet! Ben doğum yapmadım lakin bu mucizeyi canlandırmak bile büyük bir onurdu. Oyuncu Ellen Burstyn, en kederli devrin, en derin yasın onu manevi manada kendisine daha çok yaklaştırdığını söylüyor. Benim için de öyleydi. Sineması çekerken her gün bu kaybı yaşayan bayanın hislerini hissettim. Konuştuğum birçok bayanın kaybını hissettim, kendimi genel olarak insanlara ve hatta kendime daha yakın hissettim…
◊ Umarım sinema toplumun bakış açısını değiştirmek için de bir adım olur. Pekala “Pieces of a Woman” üzere mükemmel bir sinemadan sonra “Mission: Impossible” üzere dev bir üretime başlamak nasıldı?
– “Pieces of a Woman” çok az bütçeyle yapılmış bir sinema. Çekim yapmak için kâfi günümüz bile yoktu. Birçok sahneyi sahiden süratli bir formda çekmek zorundaydık. Prova yapmak için yalnızca 1 günümüz vardı. Meğer “Mission”da çok büyük bir grupla vakit sorunu olmadan çalışıyoruz. Sahneler için daha fazla hazırlanabiliyoruz.
“Pieces of A Woman” benim birinci büyük rolümdü ve her dakikasını çok sevdim. Her gün sette olma ve o sahneleri çekmek olağanüstüydü. Mutlaka şimdiye kadarki en iyi tecrübemdi.
ZORLUKLARA CESURCA YAKLAŞAN BAYAN ROLLERİ İLGİMİ ÇEKİYOR
◊ “The Crown”da, “Pieces of a Woman”da ve “The World to Come”da bastırılmaya ve sessizleştirilmeye çalışılan bayanları oynadınız. Hayatınızın rastgele bir periyodunda kalıplara sokulmaya çalışıldığınız oldu mu?
– Sanırım “The Crown”da müthiş bir kraliçe Elizabeth olurdum. Margaret ile daha fazla sinerji içindeydim. Her vakit duyulmak isteyen ve kendilerine yapılan yaptırımlara karşı çıkan, zorluklara cesurca yaklaşan bayanları canlandırmak ilgimi çekti. Meseleye dönersem; okuldayken yıllarca nitekim makûs bir biçimde zorbalığa uğradım.
Kendim olabildiğim yer rastgele bir drama ortamı ya da küçük tiyatrolardı. O tiyatro odalarına girince apansız her şeyi yapabilirdim. Sahiden şapşal olabilirdim.
Hakikaten zeki olabilirdim. Nitekim olmak istediğim kişi olabilirdim ve hiç kimse reaksiyon vermezdi. Yanlış yaptığımı düşünen yahut beni rastgele bir biçimde yargılayan bir çift göz bulamazdım. Bu bayanlara ilgim tahminen de bununla temaslıdır.
ANNEM VE BABAM SAYESİNDE BU TÜRLÜ SİHİRLİ BİR İŞİM VAR
◊ Anneniz ve babanız, seçtiğiniz mesleği desteklediler mi?
– Oyuncuların olduğu bir ailede büyümedim. Babam Shakespeare’i çok severdi ve bu yüzden beni daima tiyatroya götürürdü. Sanırım bu işi seçme sebebim babam, zira çok fazla oyun izletti. 11 yaşında “The Cherry Orchard”da Corin ve Vanessa Redgrave’i izledim. Çok duygulandığımı hatırlıyorum.
Tiyatrodan, hani bazen sinemadan çıkınca da hissettiğimiz ürpertici hisle ayrıldım. Bu sihir neyse onun bir modülü olmak istedim. Annemle babama izlettikleri tüm tiyatro oyunları ve sinemalar için teşekkür ederim. Sayelerinde bu türlü sihirli bir işim var.
◊ Pekala anneniz?
– Annem gelişmiş hayal gücüne sahip olmayı seviyordu. Bu yüzden beni cesaretlendirdi. Birçok tiyatro dersine ve seçmelere götürürdü. Oyuncu olmak istediğini söylediğinde birden fazla anne baba “Aman Rabbim, bu çok güç bir hayat” der. Zira rol seçmelerinde o kadar çok reddediliyorsunuz ki, buna alışmanız gerekiyor.
Bitcoin ve Ethereum ne kadar?
Bitcoin ve Ethereum ne kadar?
{sitename}
