‘Tanrıların Dağı’ Nemrut, pandemi öncesi yerli turistten daha çok yabancı turistlerin gözdesiydi. Şimdilerde yalnızca bize kaldı. Bende bu yaz ülkemde göremediğim neresi varsa hepsine birden gitmeye karar verdim. Doğudaki en son kilometrem Nemrut’a oldu. Nemrut Dağı Ulusal Parkı’na Malatya’dan geçiyoruz. Çok apar topar yola çıktığım için nereye nasıl gidilir araştırmalarım biraz eksik. Nemrut Dağı’na çıkmakla ilgili vakit içerisinde giden arkadaşlarımdan ve okuduklarımdan aklımda kalan muhakkak bir yere kadar araçla gideceğim. Sonra ziyaretçi karşılama merkezinde bekleyebileceğim, akabinde gün doğumu için karanlıkta 800 metre dağa tırmanmam gerektiği. Birde hangi mevsim gidilirse gidilsin çok rüzgârlı ve soğuk oluyormuş. Küçücük otomobilimin yarısı Nemrut’a çıkarken giyilecek polar, yelek, battaniye ile dolu. Bu bilgiler ışığında yazıyorum navigasyona Nemrut Ulusal Parkı diye ve çıkan pozisyona hakikat tırmana tırmana gidiyorum. Acelemiz yok. Gün doğumu için geceyi geçirecek bir yer bulmamız gerektiği için vaktimiz bol.
Dediğim üzere başlangıç noktam Malatya. Pütürge taraflarında Karapınar Köyü’nde mola veriyoruz. Amcanın biri buz üzere bir şelalenin ve derenin üstüne otel yapmış. Çay içerken ve sohbet ederken Nemrut’a 12 km kaldığını öğreniyorum. Bir saate bir km’ye bakınca jet süratiyle yola düşüyoruz. Gün batımını da yakalayabiliriz. Neden olmasın? Hem gün doğumu hem gün batımı efsane olmaz mıydı? Köyde konuştuğum biri ziyaretçi karşılama merkezindeki Mustafa Bey’in telefonunu veriyor. Yolu hiç bırakmayın diyor lakin insan “dağda taşta nereye gidiyorum sanki?” korkusuna kapılıyor. Yolda internet ve telefon yok. Bu ruh halinde dağların ortasında giderken bir bina beliriyor. Biz park edince içeriden birileri koşup geliyor. Köyde konuştuğum amca buradaki misyonlu Mustafa Bey’e haber vermiş. Bizi karşılayıp son hız Nemrut Dağı’na çıkan stabil yolun zincirini kaldırıyor.
“İlk virajı geniş al diyor” ve bizi son sürat gönderiyor. Pekala ne oluyor? Saatlerdir yolda olan otomobilimin motoru yorgun, sıcaktan mahvolmuş durumda. Üstüne virajı geniş alamıyorum ve otomobil çıkmıyor. Son sürat geri geliyorum. Bir formda üst çıkmalıyız. Şanslıyım ya ben, o an orayı denetlemeye gelen müfettişlerin aracı üst çıkıyor. Biz birazda teklifsiz sıkışıveriyoruz otomobile. Araç park eder-etmez gözüm Nemrut’ta, koşa koşa tırmanıyorum. Nemrut güvenliği Fikret Bey’in geleceğimizden haberi var. Bizimle ilgileniyor ve gün batımına yanlışsız bizi kovalıyor resmen. Gün Nemrut’ta pıt diye batıveriyormuş. Birçok insan bu sebepten o kadar yolu gelip kaçırıyormuş. Sayesinde biz yakalıyoruz. Hayallerime bir tik daha atarken ben o kadar memnunum ki… Boyumdan uzun heykellerin başları vücutlarının önünde yerde duruyor. Birileri heykeller çok küçük demişti. Bence kocamanlar. Heykellerin arkasında Kral I. Antiochos’un 200 satırlık vasiyeti yazıyormuş. Burayı gelecek hükümdarlara güzelleştirmeleri için vazife vermiş. İbadet için gelenlere övgü, kötülük için gelenlere beddua etmiş. Biz bunları o tarafa geçemediğimiz için göremiyoruz tabi.
İnsan bir an gözlerini kapatıp bulunamamış hükümdarın mezarını ve tümülüsün altında olduğu söylenen ancak kapısının bulunamadığı zımnî tünellerde dolaştığını hayal ediyor. Günümüz teknolojisinde bile hâlâ bu türlü gizemli yerlerin olması yüzyıllar evvel yaşamış insanların zekasına hayret ettiriyor. Artık aşağı inme vakti geliyor. Bizi bırakan araç geri döndü. Oysaki Nemrut Dağı’na çıkan iki yol varmış. Benim öğrendiğim bilgiler Adıyaman girişi içinmiş. Biz Malatya tarafından geldiğimiz için yürüme yolu da 100 metreymiş. Adıyaman tarafından gelindiği vakit yürüme yolu 800 metre. Malatya tarafındaki köylerde yaşayanlar araçlarla Nemrut’a çıkıp Adıyaman tarafına yürüyüp alış veriş yapıp tıpkı yolla dönüyormuş. Bu türlü bir aileyi almaya gelen muhtarın minibüsünde kendimize yer bulup tekrar ziyaretçi karşılama merkezine dönüyoruz.
Geceyi burada geçirip sabah tekrar gün doğumu için Nemrut’a çıkmayı deneyeceğiz. Akşam sohbet ederken Kahta’da olduğumuzu hatırlayıp “Kahtalı Mıçı’yı tanıyor musunuz?” diye soruyorum. Akrabalarıymış. “Arayalım da türkü söylesin” diyorlar. İki dakika içinde kendimizi Kahtalı Mıçı ile tavukları pişirmişem söylerken buluyoruz. Güle eğlene ziyaretçi karşılama merkezinin koltuklarında kendimize yer seçiyoruz.
Sabah 4’te tekrar ayaktayız. Malatya tarafı pek işlek değil başka taraf üzere. İki araç geçmiş. İkisi de doluymuş. Kendi otomobilimizi denemekten öteki dermanımız yok. “Virajı geniş al Bahar” diye diye geçiyorum direksiyona ve birinci viteste 2,5 km arabayı bağırta bağırta çıkıyorum üst. Güvenlik Fikret Beyefendi duymuş sesi sabahın sessizliğinde ve “geliyorlar” demiş. Yol toprak, mıcır. Olağan araçlara nazaran değil pek. Bu yolu çıkabilirseniz az yürüyorsunuz. Birkaç saat evvel bu yokuşu gün batımı için koştururken artık gün doğumu için koşturuyorum tıpkı hevesle. Sahiden harikulade bir an fevkalade bir his.
Nemrut’ta hava ne vakit giderseniz gidin rüzgarlı ve soğuk oluyormuş lakin bizim bahtımıza hava harika. Bir yelek yetiyor. Sadece burada üşümemek için taşıdığım polarları, battaniyeleri düşünüyorum. Hiç gerek kalmıyor fakat bu bizim talihimizdi. Siz kalın bir şeyler alın yanınıza. 2 bin 150 metre tepede açık alanda olacaksınız. Malatya tarafından Adıyaman’a köy yollarından ulaşabilirsiniz. Tırmanmak ve yürümekte zahmeti olanlar bu köy yollarından Malatya girişine ulaşabilir.
Tek meşakkat Malatya tarafında internetin ve telefonun çekmiyor oluşu. Bu sebepten müze kartınızı evvelce çıkartıp gelmelisiniz. İnternet olmadığı için size müze kart çıkartamıyorlar. Gün doğumunu da yaptıktan sonra uykusuz ve yorgun bir formda fakat zafer kazanmış edasıyla iniyoruz aşağı. Hazır buralara kadar gelmişken Karakuş Tümülüs’ünü (ki biz atlamışız), Kahta Kalesi’ni, Cendre Köprüsü’nü, Arsemia Antik Kenti’ni ve Perre Antik Kenti’nide rotanıza eklemeyi unutmayın. Buraları görmeye en çok Japon turistler geliyor. Onlar dünyanın bir ucundan kalkıp buraya gelirken bizim birkaç saat ötemizde…
Daha fazla bilgiye nerdesinbahar.com blog adresinden ulaşabilirsiniz
{sitename}