◊ “İlk ve Son” dizisi neyi anlatıyor?
– Bir bağın birinci vakitlerindeki hisleriyle son vakitlerinde duygusuzluk üzere görünen ancak aslında çok ağır şeylerin yaşandığı devrini, yani bir bağın anatomisini anlatıyor. İki yaralı ruh başlarda birbirine iyi geldiğini sanıyor. Fakat ilgi içinde kendilerini tedavi etmeye hiç çalışmadıkları için bir müddet sonra birbirlerine ziyan vermeye başlıyor. Etrafımızda örneğini çok sık gördüğümüz bir alaka modeli bu aslında.
◊ Neden daima bu türlü olur? İki yaralı ruh bir ortaya gelir ve daima bir arıza çıkar…
– Zira dünyadaki en güç şey kendini tanımaya başlamak, kendinle ilgilenmek, iç seyahatine çıkmak. Ben bunları 33 yaşında yapmaya başlayabildim. Daha doğrusu 33’te başım açıldı, 35’te yaptım. Bu çok güç bir seyahat. Zira finalde neyle karşılaşacağını bilmiyorsun. Karşılaştığın şeyle yaşamaya devam etmek zorundasın. Kendinden uzaklaşamazsın. Kendini olduğun üzere sevmek en güç şeylerden biri. İki kişi bir ortada yaşarken bir müddet sonra şu olabiliyor: Kendi canını acıtmamak için karşındakine saldırmaya başlıyorsun. Kendi içimize yönelmenin kaygısıyla karşımızdakinin negatifliklerini, arızalarını görmeye başlıyoruz. Mesela birisi bana gelip “Sende şöyle şöyle bir şey var” dediğinde, “Acaba bunu ona söyleten şey ne?” diye düşünmeye başlıyorum. Zira büyüdükçe dışardan gelen dataların bizden bağımsız olduğunu unutuyoruz. Karşıdan gelen bilginin benden bağımsız olduğunu düşündüğümde o kadar özgürleşiyorum ki! Yaşadığımız toplum zati daima kendimizden kuşkuya düşmemizi istiyor. Senin kendini sevmemeni istiyor.
Fotoğraflar: Muhsin AKGÜN
◊ Evet, özgüvenimiz daima çalınıyor. Bir de yetiştiriliş biçiminden ötürü geç yetişkin oluyoruz. Münasebet arızaları bundan da kaynaklanıyor olabilir mi?
– Katılıyorum. Yetişkin olmanın getirdiği sorumlulukları farklı algılıyoruz. Bir yandan da “Ben böyleyim abi, yerse”ciliğe yanlışsız evrildik. Dayanışmayı unuttuk. Her şeyin bize hizmet etmesini istiyoruz. İlgilere baktığında mesela başta bir özellik güzeline gidiyor. Adam diyor ki, “Bizim kız mecnun abi, o yapar”. Sonra bu laf, “Deli bu bayan, bitirecek beni”ye dönüşüyor. Sorun aslında şu: Kendini tanımadıkça karşındakine nazaran biçim alıyorsun. Ya da karşındaki biraz değişince “Sen çok değiştin” deniliyor.
◊ “İlk ve Son”un senaryosunu okuduktan sonra Burak’a dönüp “Biz birbirimize asla bu türlü davranmayalım” dediğini anlatmıştın röportaj öncesi. Neydi bu türlü söylemene neden olan?
– Senaryoyu okurken birbirini acıtmaktan hiç çekinmeyen iki insan gördüm. Bu beni çok yaraladı. Ben arkadaşımdan tut da bana servis yapan garsona kadar herkese birebir düzeyde, nezaketle davranmaya çalışırım. Karşı taraftan bunun aksi bir davranış gördüğüm vakit öfkeleniyorum. Zira bu bağlantı formuna yaslanan insan bencil ve tembel. Bu türlü davranacaksan git dağ başında yaşa! Bu toplumu oluşturan en küçük ünite olan çekirdek ailede, mesela Burak’la ben, birbirimizi kırma konusunda bu kadar vurdumduymaz olursak o vakit ben sette de bu türlü davranırım, sokakta da… Benim için en biricik olan beşere bunu yaparsam, öbür insanların benim için hiçbir değeri kalmaz. Onun gözünden akan bir damla yaş, ayağına değecek bir küçük taş benim için çok kıymetli. Bir de günümüzde çok kolay kırıyoruz birbirimizi. Benim en korktuğum şeylerden biri o. İnsanları kırmak. Hele ki tam anlaşılmadan…
◊ Nezaket her vakit iyi midir? Bazen içindeki öfkeyi dışarı yansıtmak gerekmez mi?
– Çok hoş bir şey söyledin! Kendimle ilgili son iki yıldır çok düşündüğüm bir şey bu. Küçüklüğümden beri bastırdığım öfkenin hayatımda nasıl yer bulacağı konusu. Zira ben şöyle büyütüldüm: Kibar ol, nazik ol, mütevazı ol, iyi ol, memnun ol, bardağın daima dolu tarafını gör. Hatta arkadaşlarım Pollyanna diye dalga geçerdi benimle. 30’umdan sonra “Bir dakika ya, benim de içimde öfkeye dair kimi hisler var” demeye başladım. Tamam, küçükken annemle babam “Hayır Özge öfkelenemezsin” demiyordu. Ancak öğretiler daima müspete yönelikti. Negatif hisleri reddetme hali vardı. Öfkeyi kendime hak görmüyordum. Artık hak görmeye başladım.
◊ Bir kız çocuğu dünyaya getireceksin. Onun geleceği için endişeleniyor musun?
– Alışılmış ki… Lakin açıkçası toplumsal kültür açısından değil, tabiat ve gezegen açısından telaşlarım var. Zira kız ya da erkek fark etmez, dünyaya getireceğim canlının her şeyden evvel tabiata saygılı olmasını isterim. Zira biz toplum olarak birbirimizi güzelleştirebiliriz. Daha iyi günlere gerçek gideceğiz, bunun için çabalıyoruz.
◊ Bu bahiste umutlu musun?
– Mutlaka. Umut olmasaydı şu an karnımda beş buçuk aylık bir bebek taşıyamazdım. Etrafımdaki kendi küçük çemberimde ve Z neslinde da bu umudu görüyorum. Yeğenlerimle, arkadaşlarımın küçük çocuklarıyla muhabbet ettiğim vakit birbirine saygılı küçük beşerler görüyorum. O kadar hoş ışıldıyorlar ki! Bir üst nesil olarak tek yapmamız gereken, onların ışıltısını almamamız. Bizden evvelki kuşağa bence bu olmuş. Yoksa herkes parlak geliyor dünyaya. Lakin sizden bir evvelki nesil sizin pırıltınızdan korktuğu için çabucak sizi aşağı çekmeye çalışıyor. Yapmamız gereken o yeni gelen çocukların parıltısını kesmemek.
◊ Bir gün büsbütün tabiata kaçma, orada yaşama üzere bir planın var mı?
– Evet, var. Ancak kentte de bu türlü bir hayat yaşayabilirim. Burak’ın ve benim o denli hayallerimiz var. Geleceğimizi ona nazaran planlamaya çalışıyoruz.
◊ Pandemi kapanmalarını ve geçtiğimiz yazı büsbütün Bozburun’da geçirdiniz mesela…
– Çok hoştu. Edhem (Dirvana), Adedim (Sivar) ve Zeynep anne ve olağan Süleyman’la mükemmel bir yaz yaşadık. O yaz birçok şeyi düşündüm. İnsanlardaki değişimi gözlemledim. Ehemmiyet sırası ve tercihler değişti. Banka hesabındaki para hepimizi kaygılandırıyor, fakat gelecekle ilgili problemler daha çok kaygılandırmaya başladı. Ben, partnerim ve bebeğimle olan hayatımla ilgili hayaller kurduğum vakit daima sürdürülebilir olana gidiyor başım. Bizim Burak’la hayalimiz daha taşınabilir olabilmek. Atıyorum, Burak Hindistan’da sinema mi çekecek. Daima birlikte onun yanına gitmek. “Bütün dünya bizim evimiz” başına evrildik aslında.
DÜĞÜN ÖNÜMÜZDEKİ YAZA OLUR
◊ Eylülde evleniyor musunuz? O denli haberler çıktı…
– Hayır ya, onu biz de okuduk. Şöyle aslında: Natürel ki bürokratik ve hukuksal olarak evliliği yapmamız bebek için daha inançlı bir ortamı sağlıyor. Benim daima düşündüğüm şey şu: Mesela Allah korusun Burak hastanelik olsa ben onun ailesi değilim, tüzel olarak… Hasebiyle nikah yapmamız gerekiyor. Devletin bizi aile olarak görmesi için. Ancak düğün olayında çok net şunu söyledim Burak’a: Eğlenip dağıtamayacağım bir düğünde ben kimseyi ağırlayamam, “Ne haliniz varsa görün” derim. O yüzden benim de konuklar üzere eğlenebileceğim bir vakitte düğün yapacağız. O da muhtemelen önümüzdeki yaz olur. Hiç acelemiz yok. Aslında birbirini bulmuş iki ruhuz. Bunu da taçlandırıyoruz bebemizle! Artık kutlamasını ilerleyen vakitlerde yapacağız.
ÇOCUĞUMA DÜŞÜNDÜĞÜM TEK BİR İSİM VAR: ÜZÜM
◊ Bebeğinize isim düşündünüz mü?
– Ay deliricem, Onur yardım et bana (gülüyor). Burak hiçbir ismi beğenmiyor.
◊ Burak hiçbir şeyi beğenmiyor galiba. Haydi biraz onun dedikodusunu yapalım…
– Çok güç beğenir. Orta sıra takılıyorum zati, “Sen beni nasıl beğendin ya!” diyerek. Çok yüksek standartları vardır. Bilhassa yemek konusunda daha da fazla. Kendisi de çok iyi yemek yaptığı için. İsim konusunda da bir sürü isim söylüyorum ona. Olabilir diyor, listeye yaz. Düşünelim deyip duruyor.
◊ Kıl olmuyor musun?
– Deliriyorum! (gülüyor). En son dizi setinde Salih Bademci’yle bir isim konuştuk. “Artık bu ismi yedirme Özge” diye gaza getirdi beni Salih. Konuta geldiğimde, “Burak isim konusunda kararımı verdim” dedim. “Bakarız baby” dedi ve döndü. Delireceğim. Lakin şunu da dedi: “Özge bunu beğendim desem, iki gün sonra bana yeni bir isimle geleceksin”. Mantıklı! Ancak birinci sana söyleyeyim, gebe kaldığımdan beri aklımda tek bir isim var. Çok dalga geçildi bu isimle ilgili.
◊ Nedir?
– Üzüm!
◊ Aa ben duydum bunu isim olarak. Garip gelmedi valla.
– Aa hakikaten mi? Keyifli mu sanki o çocuk şu anda? Zira bana herkes, “Çocuğuna bunu yapma Özge” deyip duruyor. Bence çok hoş isim. Küçük çocuk Üzüm, genç kız Üzüm, 35’lerinde Üzüm Hanım, 70’inde Üzüm teyze… Ayrıyeten Üzüm Yamantürk de çok fonetik geliyor kulağa. Fakat katiyen ret oyu aldım bu isim için. Ben kapalı gizli Üzüm diyeceğim galiba çocuğuma (gülüyor).
BURAK’IN EN SEVDİĞİ SÖZ: “BAKARIZ”
◊ Burak’ın burcu ne?
– Oğlak. Ben koç. Gelecek olan arkadaşımız da yay burcu. Ah şundan da çok korkuyorum, “Sen benim çocuğumsun” diye davranmaktan. Sonuçta o öteki bir birey.
◊ Galiba anne olduktan sonra öteki bir şey oluyor, ister istemez o denli davranıyorsun…
– Bilmiyorum, göreceğiz. Bunu bana hatırlat doğum olduktan sonra!
◊ Sanki çocuğuna daima “Annecim” diye seslenen annelerden olur musun?
– Bilmiyorum, olabilir de… “Kadın” dizisinde bunu yaşadım. Senaryo gereği çocuk oyunculara “Annem”, “Annecim bunu yapma” filan diyordum. Bir bayan takipçim bana yorum yazdı, “Dizide bunu çok yapıyorsunuz, çok yanlış, çocuğa farklı sorumluluklar yüklüyor” diye. Ancak bakıyorum etrafıma, lisanımıza çok pelesenk olmuş bir şey. İstemsizce. Bence yeni doğan çocuklar bu kadar kolay şeylere takılmayacak. Ya da takılıyorsa da “Bana lütfen annecim diye seslenme, hoşuma gitmiyor” diyecek. “Efendim yavrum” diye anneye karşılık veren, onu trolleyen de çıkabilir. Çok isterim, o denli olsun! (Gülüyor)
◊ Burak’la yedi yıllık bir münasebetiniz var. Artık çocuk yapmak planlı mı oldu yoksa akışta mı karar verdiniz?
– Biz Burak’la birinci vakitlerden itibaren birbirimizi bulduk ve o fasıla girdik. Büyük bir inançla. Ne olursa olsun benim onun, onun da benim yanında olacağını biliyorum. Onun bunu bildiğini görmek, bunu ona hissettirebilmek çok özel ve kırmaktan korktuğum bir şey. En ufak bir şey olsun istemem ona. Ortamızda daima çocuk muhabbeti de yapardık. “Acaba çocuğumuz olacak mı” diye. Hiçbir şeyimiz net değildi. Bir de Burak’ın en sevdiği söz şudur: “Bakarız”. “Burak, Assos’a gidecek miyiz?” diye sorarım mesela. “Bakarız” der. “Akşam ne yiyeceğiz?” derim, tekrar “Bakarız”. O kadar “bakarız”cı bir adam ki (gülüyor). Ben gidip “Çocuk yapacak mıyız?” diye sorsam, “Bakarız” diyebilir ve delirebilirdim doğal (gülüyor). Fakat geçen yaz Tanem’le Edhem’in oğlu Süleyman’la birlikte çok vakit geçirince Burak’a artık “Çocuk yapalım” dedim. Vaktinin geldiğini hissettik artık.
Bir de çocuk birinci 2-3 sene annenin çocuğu üzere oluyor ya. O yüzden meslek manasında bir-iki sene durabileceğim bir noktayı ayarlamam gerekiyordu. İşimde doyum noktasına ulaşmalıydım. “Kadın” ve gerisinden “İlk ve Son”la birlikte o noktaya ulaştım, içime sindi.
Hürriyet