MacEacheran kelamlarına şöyle başlıyor: Bu kıssa asla unutmayacağım bir e-posta ile başladı. Mayıs ayının ortalarında bir bahar sabahı, Sealand Prensliği isimli bir mikro ulus başkanı olan Prens Michael bana bildiri attı: “Benimle konuşabilirsin.” Bu bildiri; kendini ilan eden hükümdarlar, savlar, tarihî anormallikler ve İngiltere Dünya Savaşı’na dair beni tarihi bir seyahate çıkaracak, neredeyse inandırıcı olmayan bir öykünün yalnızca kısa bir girişiydi.
Daha evvel bir prensten hiç e-posta almamıştım ve bir daha olması da pek muhtemel değildi. Elbette, daha evvel dünyanın en küçük ülkesi olduğunu tez eden, Suffolk’un İngiliz kıyılarında küçük bir prenslik olan Sealand’in kıssasını duymuştum. Aslında İkinci Dünya Savaşı uçaksavar platformu olan mikro ulus, birinci olarak 1942’de İngiltere’nin Kuzey Denizi’ndeki kara hududunun dışında bir deniz kalesi olan HM Fort Roughs olarak inşa edildi. 1956’da savaşın doruğundaki 300 Kraliyet Donanması tarafından işgal edildikten kısa bir müddet sonra terk edildi ve harabeye döndü. Ta ki 1966’da eski bir İngiliz Ordusu binbaşısı işgal edip yeni, küçük bir mikro ulus oluşturana kadar…
“50 küsür yıllık bir öykü olacağını katiyetle düşünmemiştim”
Bugün sadece tekneyle yakından görülebilen, açık denizde zirvesinde konteynır gibisi binaların dağınık bir formda yerleştirildiği bir platform… Gemiden inmek için, vinçle kaldırılırken çarpan rüzgarlara ve dalgalara meydan okumak gerekiyor. Lakin bilmediğim daha çok şey vardı. Bunlardan bir tanesi de helikopter baskınları hakkındaki hikayeler… Hatta gangsterler ve Avrupalı kuşkulu iş adamlarının darbe girişimleri… Bir de hududu “İngiltere’nin doğu kıyısındaki Küba” olarak tanımlayan, saklılığı kaldırılmış bir Birleşik Krallık hükümeti dokümanındaki açıklama var.
Hepsi bir Hollywood senaryosunun kaleminden çıkan sinema konusu üzereydi. Tekrar de burada, Kuzey Denizi’nin bu yalnız noktasında hayaller gerçek olmuştu, bağımsızlık sağlandı ve İngilizlerin egemenliği başladı. Dört gün sonra Sealand Prensi Michael davetime karşılık verdi. Mikronasyon önderi sürükleyici masallarla doluydu. Ve Sealand’ın, dünyanın tarafından büyük ölçüde bilinmeyen öyküsünü açıklamaya hazırdı. “Yaz tatillerimde babama yardım etmek için birinci geldiğimde şimdi 14 yaşındaydım ve bunun yalnızca altı haftalık bir macera olacağını düşündüm,” dedi Essex. “Bunun 50 küsur yıl sürecek bir öykü olacağını muhakkak düşünmemiştim. Bazen aylarca kalarak teknenin anakaradan erzak getirmesini beklememiz garip bir deneyimdi. Ufka bakardım ve sabahtan akşama tek görebildiğim şey Kuzey Denizi’ydi. “
Sealand resmi olarak tanınmıyor
Etkileyici nostaljisi, Sealand’ın tartışmalı jeopolitik şartlarının karmaşıklığını hafifletmemeli. Prens Michael mikro ulusun tanınması için talepte bulunmadığını söylese bile, hiçbir ülke Sealand’ı resmen tanımıyor. Açıkça, “Biz de beklemiyoruz,” diye ekledi. “Unutmayın, platform savaş vaktinde İngiliz karasularının dışında yasadışı bir halde inşa edildi. Herkes bunu umursamayacak kadar meşguldü. İngilizler talihleri varken onu yok etmelilerdi, fakat yanına bile yaklaşamadılar. Artık, yıllar sonra Sealand hala burada.”
“İngilizler talihleri varken onu yok etmeliydiler lakin yanlarına yaklaşamadılar”
Her milletin kuvvetli bir bağımsızlık kıssası vardır ve Sealand’ınki de bunlardan biri… Kıssa, 1965’te Prens Michael’ın babası, eski bir İngiliz ordusu binbaşısı olan Paddy Roy Bates’in, Radio Essex’e başladığında başlıyor. Bu korsan radyo istasyonu, HM Fort Roughs yakınlarındaki kullanılmayan Knock John isimli deniz kalesinde bulunuyordu. O vakitler yasadışı açık deniz istasyonları popülerdi, İngiltere hükümeti daha sonra 1967 Deniz Yayın Hataları Yasasını yürürlüğe koydu. Tek bir gayesi vardı: Hepsini kapatmak!
Bunu bir fırsat gören Bates, operasyonunu HM Fort Roughs’a, daha da açık denizlere ve daha da değerlisi tartışmalı memleketler arası sulara taşıdı. Knock John üzere, bakıma muhtaç durumdaydı ve Bates 1966 Noel öncesinde karakolun denetimini devraldı. Dokuz ay sonra, 2 Eylül 1967’de burayı Sealand Prensliği olarak ilan etti. Burayı eşi Joan’ın doğum gününde romantik bir jest olarak armağan etti. Kısa müddet sonra tüm aile meskene taşındı.
1970’lerin başında Sealand’ın en zirvesinde aile, arkadaşlar ve bakım işçisi dahil olmak üzere 50 kişi yaşıyordu. Birebir vakitte, Birleşik Krallık’taki otorite aykırısı protestoların beklenmedik bir sembolü haline geldi; fakat perde ardında bohem operasyonu çok daha kolay bir düzeyde yürütüldü.
Prens Michael, “Hiçbir şey işe yaramadı,” dedi. “Mumlarla başladık, akabinde el fenerleri ve pompalama jeneratörlerine geçtik. Uygun olan şey, bir tekne kadar kuru olmasıydı; Denizde olduğunu bilmesen kendini karada sanırsın. Orada yıllar geçirdim ancak biliyorduk, evdeydik. “
Sealand hâlâ bağımsızlığını koruyor
O vakitten beri devlet milleti kucakladı. Kendi arması ve anayasasını tanıttı. Bir bayrak, futbol grubu ve marşı bile var. “Prenses Joan” portresini taşıyan para ünitesi ve yaklaşık 500 pasaport da çıkardı.
{sitename}